martes, 30 de agosto de 2022

Hogares

Las sonrisas por bandera
y los sueños en el corazón,
la ilusión de beberse el futuro,
encharcar el pecho de abrazos,
versarnos a besos los años,
vivirnos el instante como si fuese el primero,
como si fuese el último,
como si nada ni nadie pudiese
arrebatarnos la felicidad de querernos;
de ser nuestros,
de ser nuestros,
de la amistad iluminando estos inciertos tiempos.

Amores 2000

Plus tu t´approches et plus j´appuie sur pause.
Therapie Taxi - Eté 90



Hemos devaluado la pena entre los dos
hacemos como si...
pero no sabemos cómo,
hemos evitado mirarnos a los ojos
hacemos como si...
pero no sabemos cómo,
hemos diseñado la zona, evitado las rosas,
hacemos como si...
pero no sabemos cómo,
rehusado ir de frente,
complicado las cosas,
pero me preguntas a mí
y yo no puedo más,

vayamos despacio
es cosa de ti,
recuerda los años 2000
cuando el corazón golpeaba el pecho cada día,
hemos crecido mucho desde entonces
y a veces no puedo evitar mirar atrás.


Pero nunca nunca quisimos esto,
solo sé que no sabemos cómo hacerlo más.



Y si estoy solo saliendo el sol entre los otros
amor, yo sé que es cosa de nosotros,
amor amor sé que es cosa mía
amor amor sé que las cosas se rompieron entre nosotros.

Y si está saliendo el sol entre nosotros,
amor, yo sé que es cosa de los otros,
amor amor sé que no es mi culpa
amor amor sé que las cosas se rompieron entre nosotros.



Yo sé que es triste, pero es cosa nuestra.

Tú estás cerca de tenerme en tus bolsillos.



Tú has decidido jugar sin reglas,
éramos jóvenes enamoradizos,
y entonces se colaron entre nosotros dos
los finales años 2000,
deliciosos tiempos,
yo no quiero más

seguir despacio contigo,
era en aquellos años
cuando el amor se colaba entre nosotros.



Y si estoy solo saliendo el sol entre los otros
amor, yo sé que es cosa de nosotros,
amor amor sé que es cosa mía
amor amor sé que las cosas se rompieron entre nosotros.

Y si está saliendo el sol entre nosotros,
amor, yo sé que es cosa de los otros,
amor amor sé que no es mi culpa
amor amor sé que las cosas se rompieron entre nosotros.



Yo sé que es triste, pero es cosa nuestra.

Tú estás cerca de guardarme en los bolsillos de tus recuerdos
y yo estoy cerca de tomarme una pausa de nuestros miedos.




Y solos todas las tardes, y solos todas las tardes, 
y solos todos los dos, y solos todas las noches,
y solos todos los dos, y solos todas las noches,
y solos todas las tardes, y solos todas las tardes.

Y solos solos yo permanezco en la oscuridad.




Y si estoy solo saliendo el sol entre los otros
amor, yo sé que es cosa de nosotros,
amor amor sé que es cosa mía
amor amor sé que las cosas se rompieron entre nosotros.

Y si está saliendo el sol entre nosotros,
amor, yo sé que es cosa de los otros,
amor amor sé que no es mi culpa
amor amor sé que las cosas se rompieron entre nosotros.



Y si estoy solo saliendo el sol entre los otros
amor, yo sé que es cosa de nosotros,
amor amor sé que es cosa mía
amor amor sé que las cosas se rompieron entre nosotros.

Y si está saliendo el sol entre nosotros,
amor, yo sé que es cosa de los otros,
amor amor sé que no es mi culpa
amor amor sé que las cosas se rompieron entre nosotros.



Yo sé que es triste, pero es cosa nuestra.

Tú estás cerca de guardarme en los bolsillos de tus recuerdos
y yo estoy cerca de tomarme una pausa de nuestros miedos.

martes, 23 de agosto de 2022

Sin rumbo

En esta noche sin mar
caminando sin rumbo
y el mundo roto
no sé ya recoger los trozos
de mis destrozos, ¿dónde me topo?

Ya no logré encontrar nada más.

Quiero escapar,
me digo y no sé cómo:

Quiero escapar.

sábado, 20 de agosto de 2022

El viaje lo ha cambiado todo

El héroe una vez ha iniciado su viaje, jamás podrá regresar a casa. 

Aunque regrese físicamente, no estará en casa. 

Tras el viaje 
ya no hay casa.

El viaje
se ha vuelto su casa. (1)

* * *

Cuando te marchas
ya no puedes regresar,
ya no hay forma de permanecer.

Todo ha cambiado.

Y ya nada volverá a ser igual.

* * *

ya no eres tú.

Yo,
ya no soy yo.

O al menos el mismo yo que era. (2)

* * *

El viaje se ha convertido en tu única vida

no hay otro lugar
que el viaje.

Y es que cuando te has marchado,
al regresar
todo sigue igual,
excepto tú,
que ya no eres el mismo.

* * *

Es imposible ser el mismo
después de todo lo vivido.

* * *

Ya no hay conexión con tu lugar.

El viaje
es el único lugar.

* * *

Todo ha cambiado.

Y ya no hay vuelta atrás.

* * *

Cuando regreses
después de haberte ido
recuerda que ya no se puede volver,

ten presente que tras el viaje
algo se habrá roto
para siempre.

Troya lo ha cambiado todo,
todo,
y ahora el futuro es un millar de islas
en un océano de distancias. (3)

* * *

Troya lo ha cambiado todo,

porque algo se ha roto,
un salto en el tiempo
palpable.

Y quien sabe,
quizás sea verdad eso que decían
sobre que nunca volverás realmente a casa
una vez te has ido. (4)

* * *

Porque el héroe,
una vez iniciado el viaje
ya no tiene más sitio

El viaje
se ha vuelto
su único destino.

















(1) El viaje del héroe. Joseph Campbell
(2) Diarios de motocicleta. Ernesto Guevara.
(3) Ítaca. Petauroak. https://paindiariodeunloco.blogspot.com/2020/03/itaca.html
(4) Desarraigo. Petauroak. https://paindiariodeunloco.blogspot.com/2015/01/desarraigo.html

jueves, 11 de agosto de 2022

La merienda (Pequeños destellos de Francia II)

A veces al salir de trabajar del MFR paro un momento en Bernay en Champagne, el pueblo de al lado de donde trabajo, y voy a la única panadería que hay. -Para incentivar el comercio local el ayuntamiento da ayudas a los negocios y así los productos son mucho más baratos.- En esos días me compro una napolitana, un pain au chocolat, que cuesta solo 80 céntimos. Eso en España es ya de por sí una ganga, en Francia es un regalo. Además, estos pains au chocolat son de los mejores que he probado en el país. El chocolate se funde en la boca y el bollito, a diferencia de la mayoría, sabe tierno.

Cojo mi pequeña compra y me voy a mi casa. Me quito los zapatos fuera, me pongo las zapatillas, saludo a quien ya esté en la casa, comento un poco el día y subo a mi habitación a preparar el portátil. Bajo de nuevo, me preparo un zumo, un plato, subo y meriendo. Me gusta ese pequeño ritual de merendar viendo alguna serie: Lizzie McGuire, Gravity Falls, Modern Family... Me ayuda a desconectar del trabajo y me hace sentir en casa.

Al terminar abro la puerta derecha de la ventana de par en par y dejo que el aire fresco inunde la habitación, también permite que entre algún mosquito de los cuales Carlota se hará cargo. Carlota es una araña que lleva conmigo meses en la habitación. Nos entendemos bien, yo en mi lado y ella en el suyo, que es el opuesto a mi cama. Así todos ganamos. Yo no tengo mosquitos y ella come. Es muy territorial y si alguna otra araña se atreve a construir su telaraña cerca ella no dudará en abalanzarse sobre ella y comenzarán a pelear. Es como una especie de danza que hace temblar los hilos de la tela, se empujan, golpean con las patas la red, tiembla todo, y finalmente una de las dos cede y se marcha. Carlota siempre gana.

Después de la merienda cojo mi totebag de la Maison de l´Europe, la lleno de libros, cojo mi toalla y bajo al jardín. Me gusta leer al aire libre, en el frescor de la tarde fluyen mejor las palabras y es agradable escuchar a los niños jugando en el parque de atrás, a los pájaros cantando, ver al gato del vecino al que yo llamo Pepignon y sentir las caricias del sol en el cuerpo mientras poco a poco la luz se va retirando. Creo que es lo que más me gusta de esa casa: el jardín, que pese a ser de piedrillas e hierba agreste, a mí me da la vida cada día para leer y disfrutar del ir y venir de los días entresemana.

miércoles, 10 de agosto de 2022

Le Mans (Pequeños destellos de Francia I)

Le Mans es una ciudad tranquila de tamaño medio, tirando a chiquita. Está rodeada por inmensos prados y campos y por eso yo me siento en ella como en una pequeña islita que se tambalea y mece entre la campiña francesa. 

Me gusta pasear por su sendero del río, siguiendo el curso del Sarthe y hacer siempre la misma foto desde el mismo ángulo al mismo paisaje: las vistas del río desde el puente que está cerca de mi casa. Es como capturar estaciones: el río en otoño, el río en verano, el río en primavera, el río en invierno. Quizás así cuando pasen los años al ver esas fotos pueda revivir lo que sentía.

Cuando salgo a pasear suelo ponerme los cascos y dejo que mis pasos me guíen hasta el centro. La plaza del centro, la Place de la République, me recuerda a esas grandes plazas francesas, típicas de las grandes ciudades, como en Nantes, como en París, que nada más verlas gritan a los cuatro vientos: soy el sitio perfecto para instalar un mercadillo navideño. Y es verdad, ahí cada año lo montan.

Después llego hasta Les Jacobines y veo la Catedral de Saint Julien, es muy bonita por detrás, con arbotantes por toda la cabecera, aunque creo que la fachada románica escondida y poco ornamentada no le hace honor al resto de su arquitectura gótica.

De ahí echo a caminar por la Cité Plantagenêt, cuna de los Anjou, donde las casitas medievales todavía te vigilan desde la distancia del tiempo. Me gustan esos tonos rojos, cobrizos y azules que cobijan, con los travesaños de madera sujetando toda la estructura, todos los secretos que esconden tras sus fachadas exteriores.

Hay tantas cosas que no he visto...

En ocasiones siento que los dos confinamientos me han privado de vivir ciertas cosas de la ciudad: ver sus museos, pasear más por sus calles, perderme entre sonrisas de amigos... No he tenido eso. Pero pienso que me he tenido a mí. Y que he aprendido cosas de ello. ¿El qué? Un año después todavía no lo sé bien, pero algo he aprendido, de eso estoy seguro. 

Y sigo caminando con la música en los cascos y las manos en los bolsillos sonriendo por el año que aquí he vivido.

martes, 9 de agosto de 2022

Tiempos líquidos

Somos volátiles en un mundo de incertidumbres,
palabras huecas
tratando de ser luces,
sombras en ruinas
aferrándose a la miseria,
nos olvidamos de nosotros
para construir un nuevo nosotros
y mientras tanto
vamos caminando,
dando tumbos,
de un lugar a otro,
buscando pedazos rotos que atesorar en sonrisas durante unos instantes
para huir rápidamente,
antes de que el amor llame a las puertas del sexo casual y fortuito.

Rompamos la niebla de estos gritos,
tratando de construir algo bonito.

Resultará imposible
cuando solo nos quieran
para escapar de este rito
de dolor
que es la búsqueda incesante
de placeres y desamor.

Tristes desnortados
jugando a buscar una nueva razón,
a ser instante fugaz
marcando a fuego la piel y el corazón.

Hoy te recuerdo,
mañana te olvido,
ayer ni existimos

y en estos tiempos líquidos
eso es lo mejor que puedo ofrecerte
ese pedazo breve e inconmensurable
de vidas
que compartimos.

Durante un relámpago deslumbrante de tiempo
que ardió intensamente como una vela
hasta que se apagó.

Y continuamos nuestra búsqueda.

Y vuelta a empezar.




Somos demasiado volátiles en un mundo de constantes incertidumbres.

lunes, 8 de agosto de 2022

Solo un minuto, nada más

Solo pido un minuto
en el que poder recitar estos versos,
no son un consuelo,
pero tampoco un destierro,
es solo una herida abierta
incapaz de cerrar,
y mi testamento querría dictar.

Solo mírame y podrás mirar
lo que se esconde más allá
del dolor que no logro apartar,
evitar,
escapar,
la ruina de una vida,
solo te pedía
un minuto nada más.

Un minuto nada más.

Y que me quisieras un poco más.

Solo un poco más.

Poder dar vueltas y escapar
de esta pesadilla que me toca habitar.

Tengo que aprender sola a volar.

Ya lo dijo Elvira,
y lo nuestro,
son las causas perdidas.

Me he ido...

Y puede que no me encuentre.

No me escondo.

Puede que no me encuentre.

No me esperéis
mientras llega mi hora.

domingo, 7 de agosto de 2022

Champi

Las vidas que no vivimos nos observan desde el otro lado del espejo
conscientes
de que no podremos dar
vuelta atrás
a las manecillas del reloj.

Y la vida
ligera como el viento
se esfuma en un instante
sin saber
que nosotros
quedamos solos
y desamparados.

Podríamos intentar seguir...
pero ahora el mundo no se para
y nosotros
aquí
estamos en suspensión
como polvo en el aire
esperando
un milagro divino en el que no creemos,
pero al que nos aferramos
como última y remota posibilidad
de escapar de todo este dolor

y que todo sea mentira

y que todo fuese como era


incapaces de asumir
este presente de ausencias
en el que no estás.



Teníamos planes y sueños
y después de todo esto
ahora solo tenemos sueños
y muy pocos planes
para lograr sobrevivir


hasta que pase este dolor tan hondo que nos atraviesa 
y vacía el pecho.



Siento
no saber hallar descanso ni consuelo.

miércoles, 3 de agosto de 2022

Escorrentías de salitre e friaxe golpeando nos cantís do peito

Acordes de Lutte...



A noite esborrallábase na lonxanía
e o arume do argazo
distante na cercanía
achegábase teimudo e tímido
como quen tenta ensaiar un soño
con más acertos que erros,
con más erros que acertos,
a base de enfrontarse co tempo.

Non sabería canto levaba alí,
pero a illa absorvérana ata o fin;
non hai escapatoria para os nosos medos
e os demos tentan rabuñarnos
con demasiada énfase como para escorrentalos.

Demos e medos,
as mesmas letras,
as mesmas sílabas,
distinta orde,
dores,
horrores,
esquecemento...

mellor liscar
antes de que todo estoupe por dentro
e a friaxe nos leve
para nunca máis escapar de eiquí.

A salitre na mirada guía o noso camiño,
mais ¿onde queremos chegar?

¿Esperanzas?
Xaora non quedan.

¿Soños?
Tremelicaron demasiado na inquedanza do tempo.

So restamos nos,
temerosos,
firmes;
peteiros que perfóranos o peito.

Lisca,
lisca,
que a illa non te atrape

ou xa non poderás escapar de quen eras.

Marchastes... para finalmente regresar.

Ó final...

O final...