Escorrentías de salitre e friaxe golpeando nos cantís do peito

Acordes de Lutte...

A noite esborrallábase na lonxanía

e o arume do argazo

distante na cercanía

achegábase teimudo e tímido

como quen tenta ensaiar un soño

con más acertos que erros,

con más erros que acertos,

a base de enfrontarse co tempo.

Non sabería canto levaba alí,

pero a illa absorvérana ata o fin;

non hai escapatoria para os nosos medos

e os demos tentan rabuñarnos

con demasiada énfase como para escorrentalos.

Demos e medos,

as mesmas letras,

as mesmas sílabas,

distinta orde,

dores,

horrores,

esquecemento...

mellor liscar

antes de que todo estoupe por dentro

e a friaxe nos leve

para nunca máis escapar de eiquí.

A salitre na mirada guía o noso camiño,

mais ¿onde queremos chegar?

¿Esperanzas?

Xaora non quedan.

¿Soños?

Tremelicaron demasiado na inquedanza do tempo.

So restamos nos,

temerosos,

firmes;

peteiros que perfóranos o peito.

Lisca,

lisca,

que a illa non te atrape

ou xa non poderás escapar de quen eras.

Marchastes... para finalmente regresar.

Ó final...

O final...