O sabor a salitre nese bico de luz, intempestivo e inesperado como os corazóns que descúbrense de sócato, sen saber ben como nin por que, pero conscientes de que sempre estivo alí.
O aire desbocado do galopar nos pulmóns, entrecortado, vaporoso,, como a respiración máis axitada que poidas imaxinar. Adiviñabas a súa pel baixo a roupa, o peito a punto de estoupar, o mundo revolvéndose como un reboltallo de emocións. E os dedos na túa gorxa, na túa clavícula, na túa núa e espida filigrana de calafríos que degoiran por subir como un sinuoso reguero de pólvora pola túa espalda. Contraíndose e relaxándose con calma, sen coidado, co lento acompasar dos corpos que se entrelazan sendo só un.
E o vento do nordés na túa mirada, axitando as polas das máis altas árbores, fungando na brisa septentrional, mergullándote no seu aroma a Atlántico. Desaparecendo na salitre, na salitre dos seus beizos. E perdéndote, perdéndote nas ruinas esnaquizadas da historia, facendo instante as horas e horas como se o tempo só fose algo noso.
Por sempre endexamais.
No hay comentarios:
Publicar un comentario