martes, 18 de abril de 2017

Retrouxos dunha inesgotable resistencia no Atlántico

Era unha tarde de finais de verán,
e o interminable latexar do mar
mesturábase ca calma que se respiraba no ar.

Dinís, no alto no cantil,
vixiaba o punto de fuga do horizonte
como una sombra imperenne que non pode fuxir
dos retrouxos do tempo,
dos arrumacos do vento,
dos recordos e os enguedellamentos
do seu corazón marcado polo amor do norte.

Agosto esbaraba lentamente tras o Pinheiral do Rei,
e él,
non podía facer outra cousa que comezar a contar,
cos poucos coñecementos que tiña,
as horas,
os días,
os meses,
como unha ringleira inesgotable de solpores baleiros até poder vela de novo.

O ano non era máis que decenas de esborralladas xornadas
da casa á fábrica,
da fábrica á casa,
ateridas con pequenos instantes de calma
que lle enchoupaban o peito cas forzas precisas para continuar.

Aquel lugar,
aquel lugar era o seu recuncho,
o seu refuxio co que manterse en pé mentres esperaba o seu regreso,
alí,
alí onde a coñecera había xa tres anos,
cando índa eran mozos que podían ter a certeza e a esperanza de fuxir do porvir,
sen ser conscientes da súa capacidade para arrastrar os soños cara o cadalso do esquecemento.

O luscofusco arrolábase co sabor salgado a salitre,
e a noite abríase paso entre as ondas
devorando pouco a pouco
os últimos retrouxos dun país que agoiraba craveis baixo o seu engaiolamento.

Era unha tarde de finais de verán,
e Dinís, pendurado do Penedo
mergullábase na Saudade,
podería ser que o tempo todo o mudase,
máis a lembranza do seu último beso
facía brincadeiras co soriso da súa imaxe,

e mentres,
o interminable latexar do ar,
debuxaba cabriolas cas cores do mar.

No hay comentarios:

Publicar un comentario